Kendimi tanıyamıyorum sanki. Tasvir edemiyorum duygularımı. Edebiyat terk oldum resmen. Aslında dökecek, anlatacak öyle çok şey var. Belkide yalnız ve mutsuz olmadığımdandır. Belkideler çok ya, uzar gider böyle...
"Güzel günler göreceğiz" diye bir cümle çınlıyor kulağımda. Ve beynimin bir köşesi hep düzeltiyor, keşke "Güzel insanlar göreceğiz" olsaymış diye. Zaten hep söyler dururum, dilimde dolanır bir güzel insan kavramı. Peki kimdir bu güzel insan? Cevabı gayet öznel. Ama siz anladınız sanıyorum, öylesine az ki onlar yeryüzünde.
...
Hep geceme gelsen ya böyle, hep gündüzüme uyansam ya seninle, sen hep içimde kelebek koşuşturtsan ya böyle... Gülümsemenin sınırı olmamalı. Mutluluk tükenmemeli. Sevmekten bıkılmamalı. Bunlar için yasal yaptırım uygulanmalı gerekirse. Yolda el ele yürüyen sevgililere öcü gibi bakılmamalı. Ellerimde çiçeklerle gezdiğimde insanlar bana tebessümle bakmalı.
Dünyadaki en masum şey sevmek... Ve insanın en masum hali de o anki hali tabii.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder