Mutluluk, tebessüm, kahkaha, hatta ve hatta evde atılan çığlıklar falan çok hoş şeyler(miş). Yaptım oldu. Bence siz de evde deneyin. Test edildi onaylandı.
Bugün ilk defa üzülecek bir derdim varken havalara uçmaktayım. Niye diye sorma arkadaşım azıcık sabret bir-iki edebiyat yapayım şurdaa. Neyse ne diyorduk evet, çok mutluyum. Aslına bakarsak şu son 2 gündür fazlasıyla mutluyum. Belki de ilk defa belkide onca zamandan sonra ilk defa bilemem... Ama sadet kısmına gelirsek ana başlığımız "mutluluk" bugün.Aslında mutlu olabileceğimi öğrendim şu son 2 gündür. Deliler gibi sırıtasım, evde anneme naralar atasım hatta yatağın üstüne çıkıp zıplayasım var. (Ama tabiki zıplamadım) Sebep kısmına gelecek olursak ,bilmiyorum. Son gittiğim seansımdan fazlasıyla tatmin oldum. İnsan kendini buluyor konuştukça. Kendine bir başkasının gözünden bakınca neleri yanlış yaptığını anlıyor. İşte tam da bu noktada inancın artıyor, kendine güvenin geliyor; belkide bundandır.
Ama dikkatimi çekmiyor da değil, ben ne zaman "Tamam ya işte oldu, işte bu, artık mutlu olucam." desem bi bokluk çıkıyor ve yıkılıveriyor tüm gemilerim limanlarına varamadan. Bu defa öyle olmasına izin vermiyorum. Kesin ve net. Ben umursadığım kadar üzebilirler beni ve ben üzüldüğüm sürece de üzerler. Bunun bi sonu yok. O yüzden kendime söz verdim, gereksiz ve değersiz insanlara takılmıyorum. Herkes kendine yakışanı yapar. Sessizliğim en güzel cevaptır onlara.
Neeeeyse ya ben mutluyum diyordum; diyordum ama niye olduğumu söylemiyordum. Hiç boşuna bekleme yine de söyleyemem. Çünkü aslında ben de bilmiyorum. -Bunu derken bile sırıtıyorum.- İçimden bağıra bağıra şarkılar söylemek geliyor; belki de bundandır. Bugün doyamadım herhalde söylemeyeeee.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder