İyi mi oldu?
Hata yapmaya başladık, hataya göz yumduk, vazgeçmeye çalıştık, beceremedik, daha iyi hata yaptık, daha çok hata yaptık, hatalar hataları doğurdu, yanlışlıklar yanılgıları, yandık sonra zaten bundan sonra sonumuz yanmaktan öte değil ki...
Hiç hamile kalmamış, hiç çocuk doğurmamış olsam da ben bir anneyim. Bir çocuğum var benim. Yo, hayır aklından şüphem olduğundan değil, sadece ben bir anne gibi kendi doğrularımı en düzgüın kelimelerle ona anlatmaya çabalayıp beceremesem de defalarca ve defalarca yılmadan usanmadan aslında kırmak istemediğim ama kırdığım, aslında hiç söylemediğim ama ona söylemişim gibi gelen birçok sözde hatamı güzellikle incitmeden kırmadan anlatmaya çabalayıp sonunda yine boka batan olduğum için. Biliyorum uzunca ve devrik bir cümle kurdum. İnanın umrumda değil.
Anlatmak istiyorum.
Anlatmaya çabalıyorum.
Ne istediğimi de biliyorum.
Ve hatta ne istemediğimi de.
Ben hala nasıl olup da yanlış anlaşıldığımı çok merak ediyorum.
Kendimi tanıma adına yaptığım onca içsel düşünceden sonra anladığım tek şey ya da vardığım tek sonuç, vicdanlı olduğum.Ve vicdan bir inançtan doğar. Ben inanıyorum. İnandıklarım var. Bunları görmezden gelemem. Hesabını ben vereceğim, sorular bana sorulacak...
Ben neden anlatamıyorum. Ne hissettiğimi, neden hissettiğimi... Dur da bir bak. Bak da bir gör ne olur, onca zamandan beridir birçok şeyi görmezden gelerek yaşadık da ne oldu?
Yo, hayır bunun doğru olmadığını anladım artık. Doğru bu değil. Bu benim doğrum değil. Bir şeyi görmezden gelmek, onu kabullenmeyi geciktirir ancak. Ancak bunun neye faydası varki...
Çıkıpta çatılara bağıra bağıra ses tellerimi yırtarcasına çıkarmak istiyorum sinirimi. Dayanamıyorum. Daha ne yapmalıyım....
Çabalıyorum yemin ederimki ben çabalıyorum. Neden görülmek istenmiyor. Neden yine çamura saplanıp taşlanıyorum?
Bu rengin siyah olduğunu bilirken nasıl olur da beyazmış gibi davranırım? Bu yanlış. Yanlış işte...
Dünya bir oyun sahnesi... Evet, öyle. Hatta bir sınav, o da doğru. Ve ben bu sınavı geçemiyorum. Geçemiyorum. Korkulu rüyalar görmemin, kafama hiçbir şeyin girmemesinin, dalgın olmamın sebebi de bu işte. beceremiyorum. Ciğerlerimin üstünde ağırlık var nefes almak güçleşiyor. İnsanlar nasıl da mutlu her şey nasıl da basit. Olmuyor be vesselam benimki öyle olmuyor...
