Her gün daha fazla düşünmeyi bir şekilde başarıp bu düşüncelerin tesirinden çıkamıyorum. Bazen bu düşünceler zararsız gibi gelse de belli bir yerden sonra kafam çalışmasa, bilinçli olmasam, belli bir dünya görüşüm, hayallerim, beklentilerim olmasa sanki çok daha kolay biterdi günler gibi geliyor. Çünkü şu an sabahlar ve akşamlar var benim için. Sabahları yine yeni bir gün ve geceleri yine boşa geçen bir gün. Bir sürü şeyle doldurmaya çalışıyorum. Kendimi geliştiriyorum. Film izliyorum mesela. Ama onu bile ot gibi yapamıyorum. İlla ki beynimi yormalı, vizyonumu zorlamalı, beni geliştirmeli. Yeni şeyler deniyorum. Başka bir dili konuşmaya, farklı telaffuz etmeye, yeni cümleler kurmaya çalışıyorum. Şarkı söylüyorum. Kendi sesimi beğenmiyorum, bidaha söylüyorum. Bir zorum var kendimle. Rahatlayamıyorum. Öylesine otururken bile bir işe yaramam gerek hissi peşimi bırakmıyor. Birilerine batıyormuşum gibi geliyor. Dünya benden çok şey bekliyormuş da ben aldığım nefesin bile hakkını veremiyormuşum gibi geliyor. Sadece tüketiyorum. Katabileceklerimi bilmiyorum. Kalitesiz gibi gelmiyorum kendime. Ama spesifik bir konuda da kendime güvenmiyorum. Sürekli hadi hadi hadi diyen bir ses var kulağımda. Ve en sevmediğim kelimedir "hadi". Oysa şu an ben de kendimden bekliyorum bunu. Hayattan bekliyorum. E hadi diyorum hadi bişeyler olsun. Hadi artık istediklerimi ver. Uğruna mücadele ettiklerimi, sabırla beklediklerimi, yırtarak kazandıklarımı bana ver artık. Her gün deniyorum. Her gün. Sadece bekliyormuşum gibi geliyor uzaktan biliyorum. Ama kafamda bir sürü şey dönüyor. En çok da şunu söylüyorum, her şey boşuna mıydı? Bunca zaman ben ne için uğraştım? Ne bekledim, ne aldım? Bu gidişatı hakettim mi? Bir yerde yanlış, eksik bişeyler mi yaptım? Farklı davransaydım neler alırdım? O zaman mutlu olur muydum? Çünkü mutlu olmak en çok istediğim şeydi. Şu an özgür olmak istiyorum. Kendi ayaklarımın üzerinde olmak istiyorum. Ve bunu uğruna mücadele ettiğim şeyler sayesinde yapmak istiyorum. Çünkü bunu haketmiş olmalıydım. Ama bitmiyor. Bitmeyecek. Hayatın bana hadi demeye her zaman hakkı var ancak benim yok. Ben beklemek zorundayım. Ve ne vereceğinin hiçbir garantisi de yok. O zaman yine diyorum ki her şey boşaymış. Ben boşa kürek çekmişim. Ve bu boşunalık hissi beni yok ediyor.
