Zıtlıkların Hükmü

Anlatırsan dinlenilmez, bağırırsan duyulmazsın. Herkesi anlarsan hiçbir zaman anlaşılmazsın. Kucak açtığın her şey sana yalnızlık olarak döner. Nerde bir anlam bulsan bel kemiğinden kırılırsın. Tutunsan yerle bir olacak şeyler vardır. Boşuna zorlama. Bazen yoksundur. Her şey sanadır ama senle hiç alakası da yoktur. Bu kadar tesir altında kalıp bir o kadar da tesirsizsindir. Ne yaparsan yap tam ya da tamam olamazsın. Herkesi onaylar ama kimseden onay alamazsın. Hep verirsen kendinden, kendinde bir gıdım kalamazsın. Ama dünya güya senindir, sana döner, öyle derler. Hani her şey elinde hani çabalar hep güneşedir. Bazen hayat ya da kader artık her ne dersen en çabaladığın yerden tutup çekiverir ayaklarını. İstediğin kadar tırman, çabala, yırt olmaz. Olmaz işte. 

Bir Kalkanım Yok

Bir kalkanım yok. Savunmasızım. Hayat sağlı sollu sallıyor. Durduğum yerdeyim. Tam anlamıyla yerdeyim. Kalkacak gibi oluyorum, tekrar yıkılıyorum. Öldüğümü düşünebilirsiniz. Ben öyle hissediyorum. Başlangıç noktasından çok uzakta, kaybolmuş bir yerdeyim. Neşem, umudum, sabrım, inancım hepsi yok olmuş. Bir yerlerde unutmuşum, kaybetmişim. Çok eksilmişim zamanla. Aşınmışım. Önceden güçlüydüm. Öyle olduğumu sanıyormuşum. Oysa zaman sinsice çökertmiş beni. Kimsenin sevgisine ve ilgisine inanmıyorum. Kendimden başka - ki şayet kaldıysam- kimseye sığınamıyorum. Aradığımda orada bulamıyorum. Ait olamıyorum. İstenmeyen tüy gibiyim. Fazlayım. Bir o kadar da eksik, tamamlanmamış bir parçayım. Yapbozumun eksik parçasını arıyorum. Zavallı gibi görünüyorum. Çok ağlıyorum. Kimse susturamıyor. Zaten hiçbir sebebe de kanmıyorum. Tatmin olmuyorum. Hiç ama hiçbir şeyden zevk almıyorum. Küskünüm. Artık güvenemiyorum. Eksildim. Sanki yanlış şeylere yatırım yapıyorum. Çabalarım sonuçsuz kalıyor. Elimde bir şey yok. Kürekten de yoruldum, dalgalardan da sıkıldım. Kalkanım yok. Çok fazla tahammül edemiyorum. Işığı göremiyorum. Bu dünyayı sevmiyorum. 

Derin Sular: Kimlik Arayışı

Herkesin vardır bir kimliği. Ayak izi gibi, parmak izi gibi işte yeryüzünde kendine has bir işareti. Kimisi henüz bulamamıştır. Kimisi bir yere sığdıramaz kendini. Kimisi her şeydir, tam da bu yüzden hiçbir şey olamamıştır ya. Ben çok düşünüyorum. En kötü özelliğim olsa gerek. Bazen kendini manipüle eden yanım oluyor bu. Yaşadığımı hissettiren kısıtlı şeylerden biri olduğu için bırakamıyorum da. Bildim bileli böyleyim. Bir de uzun zamandır yiyorum. Doymak için değil, doldurmak için yiyorum. Mideme yakın bir yerlerde sanırım boşluklarım midem dolunca dolar sanıyorum ya da midem dolunca biraz unutuyorum. Şişmanladım tabiki. Yarı obez sayılıyorum. Peki yemekten vazgeçiyor muyum? Tıpkı düşünmeyi bırakmayışım gibi bunu da henüz bırakabilmiş değilim. Kendini meşgul edebilen biri olamadım malesef. Önceden gurur duyduğum pek çok yanım vardı. Kendimi özel sanıyordum. Her şey bir anlam ifade ediyordu sanki. Parlaktı. Görünürdü. Şimdiyse herhangi bir canlıyım diyorum. Bazen canlılık belirtisi bile göstermiyorum. Bazen çiçek açıyorum ama çabuk soluyorum. Yerini sevmemiş gibi. Hayat akıp gidiyor. Ama bu bir düzen içermiyor. İçermesi de mutlu etmezdi gerçi. Akan benim hayatım gibi gelmiyor. Seyirci gibiyim. Çok sıkıcı bir filmi mecburen izler gibiyim. Baş karaktere hiç imkan vermemişler de neden başrol yapmışlar o zaman onu anlamaya çalışıyorum. İzlerken sinir oluyorum. Bir anda fişi çekesim gelmiyor değil... Ama karakterde bişey buluyorum ha şimdi ha şimdi bişey olacak diyorum. Sonra bundan bi bok olmaz diyip gene umudu kesiyorum. Ama mecburum, herkes mecburmuş, çok enteresan geliyor niye istemiyorum diyip fişi çekmiyoruz? Kimse düşünmemiş. İllaki bitecek işte sabret diyorlar. Ama herkesin ki böyle sıkıcı değil. Onlara hayat güzel... 
Neyse sonuç olarak bir karakteri var herkesin. Kimi daha bulamamış yolunu, kimi kaybolduğunu bile bilmiyor. Bir garip diyardayız. Çarpışan arabalar gibi dip dibe ama bir o kadar da uzaklardayız. Ben şahsen çoook derinlerdeyim. Boyumu aşan sulardayım. Boğuluyorum diyorum, çık ordan diyorlar. Nasıl geldiğimi bilmediğim bir noktadayım. Kendim gibiyim. Ya da kendim miyim? Derin olmak kendini yıpratıyor en çok, acaba ben kendimde miyim? Kaldım mı geriye? Herkese biraz parçamı verdim sanki. Sonra yollar ayrıldı ve biraz eksik kaldım. Eksik. Dolmayacak, kertenkele kuyruğu gibi yeniden tamamlanmayacağım. Buna mı alışamıyorum dersiniz? Özlediğim çok şey var ama inandığım pek bir şey kalmadı artık. Her şey öylesine, sıradan, tekdüze...
Üç noktaya bile bir anlam yükleyen bizler bazen bir insana paha biçemiyoruz. Boşluğa bile dalan gözlerimiz var ama çoğu insanla kesişmiyoruz. Çok yalnızız. Şahsen ben öyleyim. Kimliğimden mi dersiniz?