Bir başka dünya var biliyorum, orada her şey doğru, orada her şey adil, orada kimse burnundan nefes vermiyor, sabretmiyor, tükenmiyor. Biliyorum, bu öfke de geçici. Oysa nasıl dolu içim, nasıl hızla akıyor kanım damarlarımdan. İnsanlar böyle böyle deliriyor galiba. Delirtiyorlar. Haksızlık bu. Hakkım da onda kalsın. Ama helal etmiyorum. Burnumdan verdiğim her nefesi, her küsüşümü kelimelere, her yüreğimi açışımı insanlığa ve her safça inanışımı sözcüklere, affetmiyorum. Bu da en kötü yanım oluversin. Çünkü ben başka türlü kendimi koruyabilmeyi bilmiyorum.
Kalbim kırılıyor. Sanırım seramikten. Çünkü bugün öğrendik dayanırmış her şeye. Ama küçücük bir hareket tuzla buz edermiş. Kırıldım işte. Oluyor böyle şeyler...
